Ons lichaam vertelt onze geschiedenis en de moeilijkheden die we ondervonden hebben. Deze zijn terug te vinden in onze manier van bewegen, onze houding, spierspanning, blokkades, zwakte en kracht.
Via het lichaam ontvouwen zich fundamentele thema's die ooit in de ontwikkeling van een kind tot volwassenen een rol speelden: de primaire behoeften van welkom en veiligheid, voeding, steun, autonomie en liefde. Waar deze niet vervuld worden, roepen ze sterke emoties op als woede, verdriet en angst. Het zenuwstelsel van een klein kind is nog niet klaar voor het verwerken van emoties en de heftige arousal die ermee gepaard gaat. Bij kleine kinderen helpen verzorgers bij de verwerking ofwel regulatie van het zenuwstelsel, ze troosten het kind, door het vast te houden en te kalmeren. Kinderen 'gronden' als het ware aan het lichaam van de verzorger. Maar wanneer dit niet voldoende gebeurt en de vervulling van behoeften langdurig en veelvuldig geschonden worden, zet het lichaam defensiemechanismen in gang, die vaak meegenomen worden tot in de volwassenheid en zichtbaar zijn als patronen in het lichaam. Bijvoorbeeld een oppervlakkige, hoge ademhaling, spierspanning op bepaalde plaatsen, vertrekken uit het lichaam en in het hoofd leven of gebrek aan beweeglijkheid of flexibiliteit van delen van het lichaam. Behalve fysieke patronen, vormen zich ook patronen van omgaan met jezelf en de wereld.
Ieder kind zal in zijn ontwikkeling kwetsuren oplopen door niet vervulde basisbehoeften, dat is inherent aan het menselijk bestaan. Om hiermee om te gaan, zal iedere mens zich op eigen unieke wijze beschermen tegen pijn en omgaan met de wereld en zichzelf. Hierin besloten liggen fundamentele overtuigingen, keuzes en pijn die de basis zijn gaan vormen voor het verdere leven.
Deze patronen zijn dus ooit ontstaan als bescherming tegen onverdraaglijke en, vanuit de biologie van het jonge kind gezien, bedreigende emoties en ervaringen. In het volwassen leven zijn ze echter belemmerend omdat je blijft leven vanuit een vroegere realiteit. Je leeft als het ware in een huis dat gebouwd is op een fundament stammend uit de kindertijd, dat in het volwassen leven niet meer klopt. Tenslotte ben je als volwassene niet meer machteloos en kan je jezelf uitspreken om aan te geven wat je niet wilt of wat je juist nodig hebt. En ben je in staat om de emoties van toen te voelen, die horen bij de ervaringen van een klein kind. Toen overweldigend en levensbedreigend, nu pijnlijk maar draaglijk, vanuit de volwassene die je nu bent.